Το νησί των συναισθημάτων!!!

Μια φορά κι ένα καιρό,υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.    Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.                                                                                                           Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι επισκευάσαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. 'Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.                                                                                 Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.  Η Αγάπη τον ρωτάει: -" Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"                                                              -"Όχι, δεν μπορώ"απάντησε ο Πλούτος. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα".                                                                             Η  Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια απο την Αλαζονεία που επίσης περνούσε απο μπρστά τηςσε ένα πανέμορφο σκάφος.                                                -"Σε παρακαλώ βοήθησέ με"είπε η Αγάπη.                                                               -"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου"της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν ποιό πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει απο αυτήν βοήθεια.                                                  -"Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου".                                                                       -"Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου"είπε η Λύπη.           Η Ευτυχία πέρασε απο μπροστά απο την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία .Ηταν τόσο ευτυχισμένη ,που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.                                                                                                                      Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.                                                                                 -"Αγάπη ,έλα προς εδώ .Θα σε πάρω εγώ μαζί μου".'Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη απο τέτοια ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος πήρε τον δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που την βοήθησε ρώτησε τη Γνώση: "Γνώση ποιός με βοήθησε;"                                                       "Ο Χρόνος"της απάντησε η Γνώση." Ο Χρόνος;"ρώτησε η Αγάπη."Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;"Τότε η Γνώση χαμογέλασε και  με βαθιά σοφία της είπε:"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη....(Μάνος Χατζηδάκης) Αφιερωμένο σε όλους μας και κυρίως σε όσους αμφισβητούν την Αγάπη.