Μερικές φορές,νιώθουμε να κρατάμε τον κόσμο ολόκληροστα χέρια μας. Είναι όμως και κάτι φορές που κοιτάζουμε τα χέρια μας και δεν υπάρχει τίποτα πια μέσα στις χούφτες μας....για αυτό τον λόγο λοιπόν ήθελα να μοιρασθώ μαζί σας τούτο το ποίημα .....
Μια φορά κι ένα καιρό,υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι επισκευάσαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. 'Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: -" Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;" -"Όχι, δεν μπορώ"απάντησε ο Πλούτος. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα". Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια απο την Αλαζονεία που επίσης περνούσε απο μπρστά τηςσε ένα πανέμορφο σκάφος. -"Σε παρακαλώ βοήθησέ με"είπε η Αγάπη. -"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου"της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν ποιό πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει απο αυτήν βοήθεια. -"Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου". -"Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου"είπε η Λύπη. Η Ευτυχία πέρασε απο μπροστά απο την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία .Ηταν τόσο ευτυχισμένη ,που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. -"Αγάπη ,έλα προς εδώ .Θα σε πάρω εγώ μαζί μου".'Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη απο τέτοια ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος πήρε τον δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που την βοήθησε ρώτησε τη Γνώση: "Γνώση ποιός με βοήθησε;" "Ο Χρόνος"της απάντησε η Γνώση." Ο Χρόνος;"ρώτησε η Αγάπη."Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;"Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη....(Μάνος Χατζηδάκης) Αφιερωμένο σε όλους μας και κυρίως σε όσους αμφισβητούν την Αγάπη.
Χρόνια μας Πολλά Μανούλες!!! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι περισσότεροι απο εσάς προσφέρεται ένα λουλούδι, μια μεγάλη αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί σ'αυτήν την γλυκειά ύπαρξη που δεν είναι άλλη απο την ''Μάνα". Προσφέρω και εγώ μα μπροστά απο μια φωταγραφία της σ'ένα μικρό κουτάκι που εκεί φυλλάσονται τα οστά της.... γιατί Ποτέ δεν είχα την τύχη να της τα προσφέρω εν ζωή να της πω γλυκά Χρόνια Πολλά Μάνα, Μαμά μου. Δεν πρόλαβα αυτή την τόσο γλυκειά λέξη ''Μάνα" τα δικά μου χείλη να της το πούν γιατί έφυγε απο κοντά μου .... δεν την αγκάλιασα , δεν της είπα πόσο την αγαπώ, να την φιλήσω έστω για μια φορά Μόνο. Να της πώ ένα ευχαριστώ που μ'έφερε στην ζωή!!! το μόνο που πρόλαβα να κρατήσω ήταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ χάδι στα μαλλιά μου και ένα φιλί το πρώτο και τελευταίο στο μέτωπο μου και έσβυσε, πέταξε, για πάντα μακρυά μου..... Είμουν μόλις 3 ημερών. Αυτά κράτησα σαν φυλακτό στην καρδιά μου για Πάντα και μ'αυτά τα δυό πορεύτηκα στην ζωή μου. Να είσαι καλά Μάνα μου ,όπου κι' αν βρίσκεσαι.... Σ' αγαπώ πολύ!! Εχεις μια θέση μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου, μαζί με τα παιδιά μου ,γλυκειά μου Μανούλα. Είσαι ο φύλακας άγγελος μου!! Είμαι και εγώ Μάνα το ξέρεις....
Φτάνει πιά.... Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές δεν έχουν αξία... Το πολύ μπλά μπλά τελικά μας οδηγεί στην παραφροσύνη . Για τον λόγο αυτό δεν θα πω τις απόψεις μου για όλο Αυτό που ζούμε ... Θα πώ μόνο αυτά που νιώθω . ΠΟΝΟ !! ΘΛΙΨΗ!! ΝΤΡΟΠΗ !!!ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!! ΠΕΝΘΩ ΚΑΙ ΣΙΩΠΩ!! Για τις ΨΥΧΕΣ που ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΔΙΚΑ!!!
